Ik ben boos. Intens verdrietig. Niet alleen om het onbeschrijfelijke leed dat zich afspeelt in Gaza, Israël en de hele regio, maar ook om wat er gebeurt in Nederland. Want in mijn eigen land, in mijn Rotterdam, lijkt het debat niet meer te gaan over mensen, maar over een kamp kiezen. Wie niet vóór is, is per definitie tegen.
Geboren in 1957, opgegroeid in een streng Rooms-katholiek gezin met Limburgse en Belgische wortels, leerde ik vroeg wat het betekent om het trauma van oorlog te voelen. De Shoah, zes miljoen Joden vermoord, was in mijn jeugd een open wond in de samenleving. Het recht op een eigen Joodse staat voelde, en voelt nog steeds, als vanzelfsprekend. En toch… tachtig jaar later zijn we geen stap verder gekomen.
Wat er nu gebeurt in Gaza noem ik genocide. En ik ben ervan overtuigd dat Netanyahu en zijn regering het slechtste voor hebben met Israël. Het is goed dat het Internationaal Strafhof in Den Haag nu kijkt naar hun daden. Nederland had daar krachtiger stelling tegen moeten nemen. Maar ons kabinet, dat bestuurlijk een chaos is en dat ons land meer splijt dan samenbrengt, liet het na. Niet omdat ze rechts zijn, niet vanwege hun idealen, maar omdat ze niet in staat zijn te besturen, zelf over alles ernstig verdeeld zijn en daarmee polarisatie juist versterken.
Maar wat mij de meeste pijn doet, is hoe de pro-Palestijnse beweging, waaronder sommige politieke partijen, deze tragedie misbruikt om Nederland verder te verdelen. De demonstraties, het geweld op universiteiten, het eisen van eenzijdige moties in gemeenteraden… Dit is geen strijd voor gerechtigheid meer, maar een wedstrijd in wie het hardst kan schreeuwen. En ondertussen verdwijnt elke nuance.
De motie van SP, DENK, BIJ1, PvdA, GL, D66, VOLT in de Rotterdamse raad is daar een triest voorbeeld van. Ze doet geen recht aan de diepe geschiedenis, het immense lijden en de complexiteit van dit conflict. Ze vraagt om te kiezen, om partij te trekken, terwijl het éne leven in Gaza mij net zoveel waard is als het éne leven in Israël.
Ik ben oud genoeg om te weten dat ook de Joden nooit écht vrede hebben gekend. Israël is een land dat zich al sinds 1948 permanent moet verdedigen, getraumatiseerd door oorlog en dreiging. En ja, de Palestijnen verdienen hun eigen staat. De wereld had daar vanaf het begin op moeten aandringen en op moeten sturen.
Maar zolang radicale groepen als Hamas en Hezbollah, gesteund door regimes die vrouwen, kinderen en minderheden onderdrukken, hun vernietigende ideologieën mogen uitdragen, zal Israël altijd een politiestaat blijven. De Israëliërs moeten wel, want anders zal de uitspraak die Golda Meir maakte tijdens de Jom Kipoeroorlog in 1973, “Als de Arabieren stoppen met vechten, zal er vrede zijn. Als Israël stopt met vechten, zal er geen Israël meer zijn”, bewaarheid worden.
Wat mij vooral steekt: we zwijgen als er genocide is in Jemen, Syrië of door IS. We roeren ons nauwelijks als vrouwen, homo’s en kinderen worden onderdrukt in Iran of Irak. Maar nu trekken we massaal de straat op, alsof alleen Israël schuldig is. Dat is een dubbele moraal die ik niet kan en wil accepteren.
Het snijdt mij door het hart dat ik mij in mijn eigen stad, in mijn eigen land, bijna moet verantwoorden omdat ik nuance wil, omdat ik weiger te haten.
Het enige wat ik vraag, is begrip voor de pijn van álle mensen in dit conflict. Niet polariseren, geen gemakkelijke slogans, geen misbruik van onze eigen herdenkingsdagen. Maar een oprechte zoektocht naar vrede, met respect voor de geschiedenis, voor het recht op leven, en voor de nuance.
Daarom is het goed dat waar de eenzijdige motie van de SP en anderen slechts een zeer nipte meerderheid had in de raad, de motie van de CU, VVD en JOU, die oproept tot verbinden in plaats van te kiezen, veel ruimer werd omarmd. Want alleen in het midden, daar waar we elkaar weer durven te zien als mens, ligt de oplossing.
