"Still Alice," geregisseerd door Richard Glatzer en Wash Westmoreland, is een film die op een buitengewoon genuanceerde en aangrijpende manier de impact van Alzheimer op het leven van een succesvolle, onafhankelijke vrouw weergeeft. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Lisa Genova, biedt de film een intieme blik in de wereld van Alice Howland, een gerespecteerde taalkundige die op vijftigjarige leeftijd te maken krijgt met de diagnose van vroege Alzheimer.
Julianne Moore speelt de hoofdrol van Alice, en haar vertolking is niets minder dan briljant. Ze slaagt erin om met een zeldzame subtiliteit de geleidelijke achteruitgang van Alice's mentale vermogens weer te geven, terwijl ze tegelijkertijd de innerlijke kracht en waardigheid van het personage behoudt. Moore's prestatie is een tour de force die terecht werd bekroond met een Oscar voor Beste Actrice, en haar werk in deze film is een bewijs van haar uitzonderlijke talent.
Het verhaal van "Still Alice" begint met Alice die op het hoogtepunt van haar carrière staat. Ze is professor aan een prestigieuze universiteit, geeft lezingen over de hele wereld, en heeft een hechte familie. Haar leven lijkt perfect, totdat ze de eerste tekenen van geheugenverlies begint te ervaren. Aanvankelijk zijn het kleine dingen: het vergeten van woorden tijdens een lezing of het kwijtraken van de weg tijdens een joggen op een bekende route. Maar al snel wordt duidelijk dat er iets ernstigers aan de hand is.
De diagnose Alzheimer slaat in als een bom. Voor iemand als Alice, wiens identiteit zo nauw verbonden is met haar intellect en taalvermogen, is de gedachte aan een langzaam verlies van haar geestelijke capaciteiten ronduit verwoestend. De film volgt haar worsteling om haar leven en haar waardigheid te behouden te midden van deze nieuwe realiteit. Wat "Still Alice" zo krachtig maakt, is de manier waarop het niet alleen focust op de symptomen van de ziekte, maar ook op de emotionele impact ervan op Alice en haar familie.
De relatie tussen Alice en haar gezin, met name haar echtgenoot John (gespeeld door Alec Baldwin) en haar dochter Lydia (Kristen Stewart), vormt het emotionele hart van de film. John probeert de situatie te begrijpen en te ondersteunen, maar de spanning en het verdriet beginnen hun tol te eisen. Lydia, die een meer rebelse relatie met haar moeder had, groeit door de ziekte dichter naar haar toe. Deze dynamiek wordt op een oprechte en genuanceerde manier neergezet, waardoor de film een diep menselijke kant krijgt die verder gaat dan de ziekte zelf.
De regisseurs Glatzer en Westmoreland tonen grote gevoeligheid in hun benadering van het onderwerp. Ze vermijden sentimentele clichés en bieden in plaats daarvan een eerlijke, onverbloemde kijk op de uitdagingen van het leven met Alzheimer. De film is prachtig gefilmd, met ingetogen, maar effectieve cinematografie die de verwarring en desoriëntatie van Alice weerspiegelt. De montage, die soms abrupt verspringt, versterkt het gevoel van verlies en de versnippering van tijd die kenmerkend is voor de ziekte.
Wat "Still Alice" onderscheidt van andere films over degeneratieve ziektes, is de nadruk op de innerlijke wereld van Alice. De film geeft haar een stem, zelfs terwijl ze die geleidelijk verliest. We zien haar angst, haar woede, maar ook haar vastberadenheid om haar leven zo volledig mogelijk te blijven leven. Deze complexe, genuanceerde portrettering maakt Alice niet alleen een patiënt, maar een volledig menselijk personage met een diep resonantie.
