Ergens tussen de bouwsteigers van de Coolsingel en de ronkende brommers op de West-Kruiskade heeft Rotterdam een geheim ontdekt: attent zijn is een luxeproduct geworden. Net als een parkeerplek in Kralingen of een woning onder de vier ton. Het zit er wel in, maar je moet er keihard naar zoeken.
Want wat blijkt? De Nederlander heeft steeds meer moeite met een klein gebaar. Een vriendelijk woord, een kaartje, een luisterend oor – we wíllen het wel, maar ja, de agenda zit vol en voor je het weet is het alweer juni en heb je oma nog steeds niet teruggebeld. We hebben het zo druk met hollen en vliegen, dat zelfs een simpele "goeiemorgen" naar de buurman voelt als een extra taak op de to-do-lijst.
In Rotterdam pakken we het natuurlijk weer net iets anders aan. Wij Rotterdammers zijn namelijk hartstikke attent, maar alleen als het écht nodig is. Zie je een oude dame tobben met haar boodschappentas? Hup, even tillen, geen gelul. Staat iemand met een lekke band op de Erasmusbrug? Dan helpt er vast wel een passant, maar wel met de nodige instructies ("Je moet die ventielen ook niet zo vastdraaien, joh!").
Kaartjes sturen? Niet echt ons ding. Wij sturen liever een appje: "Je leeft nog?" gevolgd door een duimpje. En digitale felicitaties? Ach, die 10% die een like op social media attent vindt, woont waarschijnlijk niet in Rotterdam. Wij feliciteren je met een boks en een droge "gefeliciteerd dan maar, hè."
Maar goed, blijkbaar vinden we het lastig om attent te zijn. We zijn bang om opdringerig over te komen. Serieus? Dit is Nederland, geen Engelse theekrans. In Rotterdam moet je eerder oppassen dat je niet te laks overkomt. Hier wordt een simpel “Alles goed?” al beantwoord met een compleet levensverhaal, inclusief hoe de Feyenoordwedstrijd zondag had moeten eindigen.
En dan die statistieken. 72% van de mensen is het liefst attent naar vrienden, 70% naar familie. Collega’s en buren? Die bungelen onderaan het lijstje. Dat is in Rotterdam niet anders. De buurman groeten doen we alleen als we zeker weten dat hij geen pakketje voor ons heeft aangenomen. En op werk? Daar is attent zijn puur functioneel. "Wil je koffie?" betekent eigenlijk: "Ik ga toch naar de automaat, dus vooruit."
Maar toch, hoe hard en lomp we soms ook lijken, attentie zit 'm in de Rotterdamse daden, niet in de woorden. Een vriend helpen verhuizen zonder zeuren. Je moeder haar telefoon updaten zonder haar af te snauwen. De caissière even een knikje geven omdat ze het druk heeft. Het zijn de kleine dingen.
Dus ja, misschien zijn we niet zo attent als vroeger, maar we hebben het nog steeds in ons. En als iemand daarover twijfelt, dan mag ‘ie het altijd even komen vragen. Maar dan wel snel, want we hebben geen tijd voor gezeik.
