Fietsen in Rotterdam, wat een drama. Laat me jullie meenemen op een reis door de tijd. Ooit, zo'n veertig jaar geleden, was fietsen in deze stad een waar genot. Ja, echt waar. Ik herinner me nog goed hoe ik als kind over de brede, rustige fietspaden reed zonder al te veel gedoe. Er was genoeg ruimte voor iedereen en je hoefde je geen zorgen te maken over overstekende voetgangers of onverwachte obstakels. De fietsbel was nog een vriendelijk ding dat je gebruikte om hallo te zeggen, niet om je leven te redden.
Maar dan nu, de moderne tijden. Tegenwoordig lijkt fietsen in Rotterdam meer op een survivaltocht. De fietspaden zijn smal geworden, soms net brede stoeptegels en ze zitten vol met allerlei hindernissen. En die fietspaden voor het stadhuis, jeetje, dat is een verhaal apart. Daar lijkt het wel alsof de hele stad besluit om te convergeren op die ene plek. Ambtenaren, toeristen, en busladingen schoolkinderen. Het is alsof je een fietswedstrijd houdt in een levende waar-ben-ik-nu puzzel. En laten we de bouwprojecten niet vergeten, waar plotselinge omleidingen je rechtstreeks de jungle van het stadsverkeer in sturen.
En dan zijn er de kleuters op hun Fatbikes. Ik noem ze kleuters omdat ze zo piepjong zijn dat je zou denken dat ze nog in de box horen te zitten, maar nee hoor, ze vliegen voorbij op die monsterlijke fietsen. Geen helm, maar wel een attitude alsof ze in een Formule 1-race zitten. Het is wachten tot ze zich letterlijk en figuurlijk in de knoop fietsen. Probeer dan maar eens je evenwicht te bewaren als je zo'n kleuter met een rotvaart op je af ziet komen. Je voelt je meteen twintig jaar ouder.
De verkeersregels lijken trouwens ook een soort optionele suggestie geworden. Links, rechts, het maakt niet uit, zolang je maar vooruit gaat. En dan die scooters die zonder enige gêne op de fietspaden rijden. Waar zijn de dagen gebleven dat je rustig op een fiets kon zitten zonder constant achterom te moeten kijken?
Laten we het eens hebben over het parkeerbeleid voor fietsen. In mijn jeugd kon je je fiets overal neerzetten zonder dat je bang hoefde te zijn dat hij door het bevoegde gezag weggehaald werd. Tegenwoordig moet je haast een GPS-tracker op je fiets installeren om hem terug te vinden. Fietsenrekken zitten vol en de fietsen die er wel staan zijn vaak zo dicht op elkaar gepropt dat je er een half uur over doet om je eigen fiets er tussenuit te krijgen.
En dan zijn er nog de toeristen. Gewapend met huurfietsen en een dappere maar weinig effectieve kennis van de plaatselijke verkeersregels, zigzaggen ze door de stad alsof ze in een computerspel zitten. Dat is natuurlijk leuk en aardig tot je zelf onderdeel van dat spel wordt.
Ach ja, het fietsen in Rotterdam is veranderd, dat is zeker. Van rustige ritjes door de stad naar een hectische hindernisbaan vol verrassingen. En toch, ondanks alles, zou ik het niet willen missen. Het is en blijft een avontuur, en wat is het leven zonder een beetje avontuur?
Dus, als je die ene ziet die nog steeds probeert te genieten van een rustige fietstocht door Rotterdam, terwijl ik een oogje in het zeil houd voor kleuters op Fatbikes en scooters op het fietspad, dat ben ik. En wie weet, misschien komt er ooit weer een tijd dat fietsen net zo ontspannen wordt als veertig jaar geleden. Tot die tijd blijf ik gewoon fietsen, met een glimlach en een gezonde dosis humor.
