Rotterdam, die bruisende metropool aan de Maas. Wereldstad van de handen-uit-de-mouwenmentaliteit, de skyline die jaloersmakend is, en… het geluid van een Ducati die met 120 km/u over de Coolsingel dendert terwijl z’n berijder met één wiel in de lucht en nul empathie door rood knalt.
Ja, dames en heren, welkom in de stad waar adrenaline gratis uit de lucht te scheppen valt. Waar verkeersregels niet meer zijn dan suggesties – net als Ikea-handleidingen: leuk als je ze volgt, maar ach, we komen er ook zonder wel, toch?
Vergelijken we even met Den Haag, waar scooters keurig met hun knipperlicht aan, wachten bij het zebrapad. Of Amsterdam, waar je eerder wordt aangereden door een toerist op een wankele fiets met een stroopwafel in de hand dan door een motor met uitlaten die klinken als een ontploffende wasmachine. Daar lijkt verkeer nog iets te maken te hebben met fatsoen. In Rotterdam? Daar begint je ochtend met een akoestische aanval van een opgevoerde Yamaha, gevolgd door een symfonie van claxons en een e-bike die zijn midlifecrisis uitleeft.
De Coolsingel is intussen minder een boulevard en meer een Formule 1-circuit met zebrapaden als optionele chicanes. En niemand lijkt zich eraan te storen. De politie? Die zitten vermoedelijk nog in de war door hun navigatie: "Let op: u betreedt nu een snelheidsvrije zone. Verkeersregels zijn hier puur decoratief."
En probeer maar eens boos te worden op die motorrijder die met een geluid als een straaljager langsraast terwijl jij net je kleuter uit de bakfiets tilt. Tegen de tijd dat je "Hé aso!" wil roepen, is hij al drie verkeerslichten verder – op z’n achterwiel.
Misschien moeten we er gewoon een attractie van maken. "Welkom bij Rotterdam Thunder Run™ – nu met 40% meer uitlaatgeluid en kans op gehoorbeschadiging!" We kunnen toegangskaartjes verkopen, herriestoppers uitdelen op de hoek van de straat, en selfies maken met de snelheidsduivels van de Blaak.
Laten we eerlijk zijn, er zijn steden waar rust een deugd is. En dan heb je Rotterdam – waar je 's nachts wakker schrikt van een quad op de Erasmusbrug en je je afvraagt of dit nu een stad is of een openluchtcircuit voor lawaaipapegaaien op twee wielen.
Toch blijf ik hier wonen. Want als er één ding is waar wij Rotterdammers goed in zijn, dan is het overleven met een glimlach. Met oordoppen in. En een helm. Zelfs als je alleen maar naar de supermarkt gaat.
