Ik las Carrie haar column in het AD ‘Mee met de protestmars? Je zou zeggen van wel’ en ik dacht: verdomd, ik bén Carrie. Een grote mond, maar ondertussen een bange schijterd. Doodsbenauwd als ik in het donker een vage vent zie of een groepje opgepompte jongens waar het testosteron vanaf druipt. Niet dat ik nou bepaald hun type ben, met mijn grijze, verleppende oma-lijf. Of misschien juist wel. Want seksueel geweld draait zelden om lust, en alles om macht, controle, dominantie, genderongelijkheid. Dat zeggen de cijfers en mijn onderbuik.
Toch doe ik alsof ik nergens bang voor ben. Net als Carrie blaas ik mezelf op in zulke situaties, trek mijn stevigste pantser aan en gebruik mijn scherpste wapen: mijn tong. Dan praat ik als Brugman, lees ze de les alsof het vervelende kinderen zijn. Soms werkt het, vaker niet. En de angst? Die blijft net als bij Carrie.
Sinds ik moeder ben van een dochter en oma van een kleindochter, is die angst alleen maar gegroeid. Ik sterf duizend doden als ik denk aan wat hen zou kunnen overkomen. Want het kán gebeuren. Het gebeurt. In 2024 alleen al werden 1,7 miljoen Nederlanders slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag. 12 procent van de bevolking. En wereldwijd? Meer dan één op de drie vrouwen. Eén op de drie! Wat moet er nog gebeuren voordat we zeggen: tot hier en niet verder?
Daarom is ‘De Nacht tegen Seksueel Geweld’ op 17 mei zo belangrijk. Die protestmars – 20 kilometer door Rotterdam, startend bij de Laurenskerk – is geen gezellig wandelingetje. Het is een vuist tegen de stilte, tegen de angst, tegen het slachtofferschap. Een statement. En nee, ik heb, net als Carrie, het trainingsschema niet gevolgd, dus ik loop vast niet alles. Maar ik ben erbij. Ik loop mee, tenminste tot de Doelen. En wie weet, misschien draagt het enthousiasme van anderen mij wel verder – tot het Maaspodium.
Tot die tijd probeer ik geld op te halen voor het project Safer Cities for Girls, want veilige steden voor meiden, dáár gaat het om. Kijk maar eens hier.
Het geweld moet stoppen. De angst moet weg. En dat kunnen we alleen samen.
Tot zaterdag dan maar, in het donker. Maar dit keer niet bang.
