Je kent ze wel: van die verlaten panden in hartje Rotterdam waar het enige leven bestaat uit een duif die elke ochtend om zeven uur precies op het raamkozijn poept. Leegstand, dames en heren. In een stad waar mensen vechten om een woning alsof het de laatste patat met is, staan duizenden huizen leeg. Waarom? Vraag het de vastgoedcowboys met hun Excel-bestanden vol rendementen maar vooral: geen bewoners.
Neem het Noordereiland. Ooit een levendige wijk vol scheepslieden, schippersvrouwen en kinderen met vieze knieën. Nu? Dure appartementen waar niemand woont. Gordijnen altijd gesloten, lichten nooit aan, behalve als de makelaar even komt checken of de marmeren vloer nog glimt. "Investering voor later", zeggen ze dan. Later? Voor wie? Voor spoken?
En dan de gemeente. Ach, die arme gemeente. Ze zeggen: “We gaan de leegstand aanpakken.” Maar wist je dat Rotterdam als enige van de vier grote steden géén leegstandsverordening heeft? Terwijl andere steden al jaren instrumenten inzetten om leegstand tegen te gaan, debatteert onze gemeenteraad sinds 2017 over het al dan niet invoeren van zo'n verordening. Ondertussen kunnen mensen als Soraya en Ome Jan wachten tot ze een ons wegen.
Het is niet dat er geen plannen zijn. Nee, er wordt volop gepraat, vergaderd en onderzocht. Maar actie? Ho maar. Misschien moeten we de gemeente herinneren aan het feit dat wetten en regels die verhinderen dat we veel te dure panden en verlaten kantoren transformeren naar woningen voor de gewone man en vrouw niet alleen onacceptabel zijn – ze zijn een schande. Rotterdam is er voor de mensen, niet voor spreadsheets en speculanten.
Dus hier een voorstel: laten we van leegstaande panden gewoon een nieuwe attractie maken. De "Spookroute Rotterdam", met gidsen verkleed als spoken en dramatisch achtergrondgeluid van lekkende kranen. Of nog beter: we kraken de boel. Niet met bivakmutsen, maar met stoepkrijt en koffie. Gewoon aanbellen, binnenwandelen en vragen: “Mag ik hier wonen? Het stond toch leeg?”
Rotterdam, stad van doeners en doorzetters. Maar ook stad van lege huizen en volle wachtlijsten. Misschien moeten we het stadhuis maar eens leeg laten staan. Kijken hoe dat voelt.
Want in een stad waar je meer kans hebt om een leeg appartement te vinden dan een parkeerplek, is het tijd voor actie. Of op z’n Rotterdams: schop onder de kont.
