De Rotterdamse fractie van het CDA is nieuwsgierig welke protocollen de gemeente Rotterdam hanteert bij het opsporen van nabestaanden van overledenen zonder directe familie of contactpersonen? Raadslid Segers-Hoogendoorn werd tot die vraag getriggerd bij het lezen van een artikel in dagblad Trouw over een sterfgeval waarbij een eenzaam overleden persoon niet tijdig werd geïdentificeerd, en haar nabestaanden pas jaren later werden geïnformeerd.
‘’Deze situatie heeft geleid tot veel emotioneel leed bij de betrokken familie en laat tegelijkertijd zien dat er in de uitvoering en communicatie rondom eenzaam overlijden tekortkomingen bestaan. Hoewel de beschreven casus betrekking had op een andere gemeente, zijn wij benieuwd naar de aanpak in Rotterdam’’, schrijft Segers-Hoogendoorn aan zorgwethouder Buijt. ‘’Want’’, voegt hij toe, ‘’het opsporen van nabestaanden, het zorgvuldig omgaan met persoonlijke bezittingen en nalatenschap, en heldere communicatie zijn belangrijke aspecten.’’
Het CDA wil expliciet weten of er bij een eenzaam overlijden wel actief contact opgenomen wordt met instanties zoals het Rijksvastgoedbedrijf dan wel met de politie om familie te traceren? En als dit extra geld kost of dit extra geld dan ook beschikbaar is om aanvullende registers te raadplegen of gebruik te maken van technologie? Het lijkt Segers-Hoogendoorn bovendien niet onlogisch om ook de artikelen in de huidige Wet op de lijkbezorging nog eens met de vinger na te lopen of die wel voldoende ruimte bieden om nabestaanden op een zorgvuldige wijze op te sporen.
In de jaren tachtig werd zelfs een bekende Rotterdammer ongeïdentificeerd begraven ‘’als onbekende zeeman’. Hij werd weer opgegraven (en alsnog in het bijzijn van zijn familie gecremeerd) nadat het programma Opsporing Verzocht zijn gezicht had getoond. Jan D. Swart schreef ooit een boek over deze man: Henk Kranendonk. Titel: Kraan en de donderstenen van Feyenoord.
