Kun je iets vertellen over je jeugd en waar je vandaan komt?
"Ik ben Ruud Rexwinkel, geboren in 1934 in Den Haag. Ik was de derde zoon in een gezin van acht kinderen, met vier jongens en vier meisjes. We waren een groot gezin, maar ondanks de drukte vond ik altijd mijn eigen weg. Mijn jeugd was eigenlijk best bijzonder. Ik kan me herinneren dat ik tijdens de hongerwinter op 10-jarige leeftijd helemaal naar Friesland ben gegaan om eten te halen. Onderweg kocht ik eieren in Barneveld, en in Friesland kocht ik wat groente. Dat soort dingen moesten we toen doen om te overleven. Ik werd vaak de straat op gestuurd voor zulke klusjes, en ik was ook vaak ondeugend."
Was je als kind al ondernemend?
"Ja, zeker. Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan, al van jongs af aan. Ik ben in de oorlog opgegroeid, en dat maakte mij snel volwassen. Ik weet nog dat we in Rijswijk in een huis woonden dat vroeger van de NSB was geweest. Een groot huis met elf kamers, maar toen wij er kwamen, was het helemaal kaal. Alles was er al uitgesloopt. Toch wisten we er iets van te maken, en dat ondernemende heb ik altijd gehouden. Na mijn jeugd ging ik al snel aan de slag en ontdekte ik verschillende manieren om geld te verdienen."
Wat voor werk heb je in je leven allemaal gedaan?
"Ik heb van alles gedaan. Op jonge leeftijd ben ik begonnen als taxichauffeur. Dat was een geweldige tijd, maar ik deed er ook wat spannende dingen bij. Zo smokkelde ik mensen zonder paspoort naar Duitsland. Die mensen hadden vaak vriendinnen in Duitsland die ze wilden opzoeken, maar zonder paspoort konden ze de grens niet over. Ik kende de stille grensovergangen in Limburg, dus ik hielp ze de grens over zonder controle. Het was illegaal, maar het bracht wel wat extra geld op."
Dat klinkt spannend! Maar je had ook andere bedrijven, toch?
"Klopt. Ik begon samen met mijn zwager een glazenwasserij. Hij woonde bij ons in, omdat hij in Limburg geen werk kon vinden. Op een dag zei hij: 'Waarom beginnen we niet samen iets?' We hadden geen groot plan, maar kochten ladders en begonnen ramen te wassen in de buurt. Dat was hard werken, zeker als je met die ladders op twee of drie hoog stond. We kregen al snel veel klanten, voor we het wisten hadden we een bloeiende glazenwasserij. Het was zwaar, maar het leverde goed geld op."
En je had ook een transportbedrijf? Hoe begon dat?
"Ja, dat klopt. Dat transportbedrijf begon eigenlijk als een gek idee. We hadden een oude vrachtwagen gekocht, die we ombouwden tot een camper. Toen begonnen we met kleine verhuizingen. Al snel werd dat groter en deden we volledige verhuizingen. Het liep als een trein, en mijn dochter heeft het bedrijf uiteindelijk overgenomen. Het is grappig hoe dingen soms beginnen zonder dat je het echt van plan bent. Ik heb ook nog een tijdje een boerderij gehad, met zo’n 500 kippen. Alles wat ik deed, groeide uit tot iets groters."
Hoe combineerde je al die verschillende banen?
"Het was nooit saai, dat kan ik je vertellen. Maar ik ben altijd iemand geweest die niet lang stil kon zitten. Ik hield van de afwisseling, van het ene avontuur naar het andere. Je moet begrijpen, het leven was anders toen. Er waren geen vaste banen zoals nu. Je moest creatief zijn en nieuwe kansen zien. Toen ik eenmaal die glazenwasserij had, volgde het transportbedrijf bijna vanzelf. En tussendoor hield ik me bezig met allerlei andere dingen. Ik kan me nauwelijks alles herinneren, ik heb zoveel gedaan!"
Hoe was je privéleven in die tijd?
"Mijn privéleven was druk, maar gelukkig. Ik leerde mijn vrouw kennen toen ik 22 was en zij 17. Het was liefde op het eerste gezicht. We zijn uiteindelijk 78 jaar samen geweest. Ze was echt mijn steun en toeverlaat. Haar vader had een autobedrijf, en zij was het die me aanmoedigde om ook mijn eigen onderneming te starten. Ze was altijd mijn rots in de branding. Toen ze zeven jaar geleden overleed, stortte mijn wereld in. Het verlies van je partner, na zo’n lange tijd samen, is niet in woorden te beschrijven. Ze was mijn alles."
Je woont nu in een verzorgingshuis. Hoe is dat voor je?
"Ja, dat was wel een moeilijke stap. Ik begon steeds vergeetachtiger te worden. Op een gegeven moment liep ik in mijn onderbroek over straat, zonder me echt te beseffen wat ik aan het doen was. Toen wist ik dat het zo niet langer kon. Ik ben altijd een trotse man geweest, maar mijn kinderen zagen ook dat het niet meer ging. Uiteindelijk ben ik hier in het verzorgingshuis terechtgekomen, en dat was de beste beslissing."
Was dat moment, toen je in je onderbroek op straat liep, een keerpunt?
"Ja, dat was het wel. Ik wist altijd dat er iets mis was, maar dat moment maakte het voor mij duidelijk. Het was geen toeval dat mijn kinderen besloten dat ik hulp nodig had. Ik besefte zelf ook dat het zo niet langer kon. Alzheimer heeft me langzaam ingehaald. Het is een vreemd gevoel om je grip op de werkelijkheid te verliezen. Sommige dingen vergeet ik snel, en andere dingen blijven hangen. Het is soms heel verwarrend."
Hoe breng je je dagen nu door in het verzorgingshuis?
"Ik probeer bezig te blijven. Ik speel veel met technische Lego. Dat houdt mijn geest scherp, want je moet goed nadenken bij het in elkaar zetten van die ingewikkelde modellen. Ik werk volgens de boekjes en probeer de instructies nauwkeurig te volgen. Verder kijk ik 's avonds naar het nieuws of zet ik een DVD’tje op. Politiefilms vind ik fantastisch. En af en toe speel ik een spelletje op mijn computer. Het is rustig, maar ik vermaak me. Toch mis ik soms de vrijheid die ik vroeger had, vooral als het gaat om mijn auto’s en het buiten zijn."
Hoe ga je om met je Alzheimer?
"Het is moeilijk, dat geef ik toe. Ik vergeet steeds meer dingen, en soms weet ik gewoon niet meer wat ik net heb gezegd of gedaan. Dat is frustrerend, maar ik probeer het te accepteren. Ik heb altijd geprobeerd om het leven te nemen zoals het komt. Dit is nu eenmaal mijn situatie, en ik ben blij dat ik op tijd hulp heb gekregen. Het verzorgingshuis geeft me de zorg die ik nodig heb, en ik hoef me geen zorgen meer te maken over praktische dingen."
Wat zou je nooit willen vergeten?
"Mijn vrouw. Ze was mijn steun en toeverlaat. We hebben samen zoveel meegemaakt, en zelfs nu, na zeven jaar zonder haar, is ze elke dag in mijn gedachten. Zij is het belangrijkste wat ik in mijn leven had. Die herinneringen koester ik, ook al verlies ik soms andere dingen door mijn Alzheimer. Haar wil ik nooit vergeten."
Wat is de belangrijkste les die je in je leven hebt geleerd?
"Het belangrijkste is dat je altijd je eigen pad moet volgen. Ik heb dat vanaf jonge leeftijd gedaan, en dat heeft me zoveel gebracht. Ik heb avonturen beleefd die anderen nooit zullen meemaken. Natuurlijk waren er momenten dat het moeilijk was, maar als je je eigen weg volgt en risico’s durft te nemen, kom je altijd ergens terecht. Ik kijk terug op een leven vol hoogtepunten, en daar ben ik trots op."
Heb je spijt van dingen in je leven?
"Nee, eigenlijk niet. Natuurlijk zijn er dingen die ik anders had kunnen doen, maar ik heb altijd geprobeerd om het beste uit het leven te halen. Ik ben blij met wat ik heb bereikt en de keuzes die ik heb gemaakt. Er waren hoogte- en dieptepunten, maar alles heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb een avontuurlijk leven geleid, en daar ben ik trots op."
Foto: Ruud Rexwinkel
