Het klinkt nobel. Eerder sluiten om gokverslaving te bestrijden. Deuren dicht om 01.00 uur. Of 02.00 uur als we heel ruimhartig zijn. Alsof de klok verslaving tegenhoudt. Alsof iemand die met trillende handen voor een gokautomaat zit om klokslag één ineens zijn jas aantrekt en naar bed gaat. Was het maar zo simpel.
Maar nee. Wat je doet met dit beleid is verslaafden de straat op sturen. De stad in. Naar de duistere hoekjes, de kelderboxen zonder ramen en zonder regels. Naar plekken waar geen identiteitscontrole is, geen camera’s, geen maximum inzet. Geen pauzes, geen hulp. Waar niemand oplet als iemand doorslaat. En niemand ingrijpt als het misgaat.
De gemeente wil overlast aanpakken. Begrijpelijk. Maar als je alleen maar kijkt naar waar het zichtbaar is, verplaats je het probleem. Je lost het niet op. Gokken is van alle tijden en verdwijnt echt niet als je de gordijnen van de gokhal dichttrekt. Sterker nog: je maakt het onzichtbaar. En dus oncontroleerbaar.
In een legale gokhal hebben we de middelen. Handhavers kunnen grenzen stellen. Pauzes afdwingen. Leeftijd controleren. Risicogedrag melden. Escalaties voorkomen. Maar op een zolderkamertje in Crooswijk waar het rad nog tot zonsopkomst draait, is niemand verantwoordelijk. En als daar iemand zijn huis verliest, zijn huwelijk of zijn verstand — dan weten we dat pas als het te laat is.
Het is de zoveelste vorm van symboolpolitiek waar Rotterdam patent op lijkt te hebben. Goed voor het geweten, rampzalig voor de praktijk. We sluiten de voordeur en laten de achterdeur openstaan. Dat is beleid dat op papier deugt maar in het echt faalt.
Wat dan wel? Maak de gokhal een plek van toezicht en controle. Beperk het aantal vergunningen, maar verhoog de eisen. Meer personeel, betere training, en camera’s die wél registreren als iemand de grens overschrijdt. Koppel elke vergunning aan een fonds voor verslavingszorg en investeer in hulpverlening. Real-time data-analyse kan signalen van verslaving vroeg oppikken. Dan ben je er op tijd bij. Dan kun je helpen.
En bovenal: behandel verslaving niet als een timingprobleem maar als een gezondheidsprobleem. Geen beleid van bedtijd, maar van begeleiding.
De Jongere Ouderen Unie gokt niet op wensdenken. Wij kiezen voor toezicht. Voor controle. Voor regels die werken. Want als we alleen het licht uitdoen, dan zien we straks niet meer wie er hulp nodig heeft.
Ellen Verkoelen is fractievoorzitter JOU, Lijst Verkoelen in Rotterdam.
