Hij is al een tijdje gestopt als beheerder van Pompgebouw De Esch. Maar op zaterdag 20 september organiseert de wijk nog een afscheidsfeestje voor Jos van Veen. ‘Als ik het over mocht doen, zou ik precies hetzelfde doen.’
‘Houd het een beetje rustig he,’ zegt hij als het interview bijna is afgelopen. Waarmee hij bedoelt: maak het allemaal niet groter dan het is. Want voor Jos van Veen hoeft ‘al die heisa’ rondom zijn pensioen helemaal niet.
Natuurlijk, hij snapt dat mensen hem waarderen. Hem vertrouwden ook. Als beheerder van Pompgebouw De Esch was hij voor veel buurtgenoten veel meer dan een aanspreekpunt. ‘Sommigen gaven me zelfs de sleutel van hun huis. Zodat ik erin kon, als ze niet op kwamen dagen. Dat is toch vertrouwen he, dat mensen je dat geven.’
En ja, het is ook een paar keer gebeurd dat hij er gebruik van moest maken. ‘Als je iemand altijd op een vast moment in de week ziet en opeens komt ‘ie niet opdagen… Nou, dan weet je het wel.’ Jos zegt erover: ‘Er zijn zoveel mensen alleen. Vaak mannen, valt mij op. Vrouwen zoeken elkaar eerder op, denk ik.’
Eventjes
Daarom, zegt Jos, is zo’n ontmoetingsplek als Pompgebouw De Esch in de wijk ook zo ontzettend belangrijk. Hij vertelt nog even hoe het kwam dat hij er beheerder van werd. Want dat ging eigenlijk per ongeluk.
In 2011 werd het verbouwde Pompgebouw De Esch heropend, als buurthuis. Dit gebeurde mede dankzij inzet van Bewonersplatform De Esch – nu Buurtcollectief De Esch. Ook Jos was erbij betrokken. ‘Dat gebouw stond toen al een tijdje te verpauperen en dat was gewoon niet goed voor De Esch.’
De betrokken bewoners en ondernemers hadden alles in kannen en kruiken, er was ook iemand geregeld die het beheer van de ontmoetingsplek op zich zou nemen. Maar, helaas: die persoon haakte pal voor die feestelijke heropening opeens af. Jos, schouderophalend: ‘Toen ben ik het even gaan doen. Tijdelijk, was het plan.’
Activiteiten
En dat werd dus 14 jaar. Jos ontdekte al snel dat het hem goed lag, het runnen van zo’n buurthuis. Het hielp dat hij voor veel mensen een bekend gezicht was. Voorheen runde hij de supermarkt in De Esch. ‘Dat was echt een pre dat mensen me al goed kenden, ze kwamen al snel binnen voor een praatje.’
Met hulp van Anita Kornman van welzijnspartij Super-Actief werd een breed activiteitenaanbod opgezet. Bingoavonden, koffieochtenden en natuurlijk de gezamenlijke maaltijden. Als Jos hoorde dat er ergens behoefte aan was, probeerde hij het op te zetten. ‘Ach ja’, zegt hij met een glimlach, ‘het hield me van de straat he.’
En rendabel was het misschien niet. ‘Ik stopte er wel 100 uur in de week in. Ik was er altijd. Maar, voor mij was het geen werk he. Het was geen straf, ik vond het ontzettend leuk, geen dag was hetzelfde.’ En het gaf ook veel voldoening. ‘Dat je mensen af en toe kunt oppeppen met een praatje, dat is veel waard.’ Daarom zegt hij ook: ‘Als ik het over moest doen, zou ik precies hetzelfde doen.’
Afscheid
Even ter geruststelling: Jos is nog lang niet klaar met De Esch. ‘Ik blijf me als vrijwilliger inzetten, natuurlijk.’ Zo blijft hij helpen bij de maandelijkse bingo en natuurlijk de gezamenlijke maaltijden. Maar, beheerder van het Pompgebouw De Esch is Jos dus echt niet meer.
