Rotterdam heeft veel inwoners die mede-Rotterdammers met weinig geld een handje helpen. Zoals Caroline Reason (39) uit Vreewijk. Met weggeefkasten, een bakfiets vol spullen en maaltijden helpt ze haar buurgenoten waar ze kan. En voor wie dat wil, is deze Rotterdamse ook altijd in voor een gezellig praatje.
Elke dag helpt Caroline tussen de 40 en 50 Rotterdammers. Zelfs weleens ’s nachts, want ook dan zijn spullen soms hard nodig. Van beddengoed tot maandverband en eten. Caroline heeft twee weggeefkasten en haar bakfiets voor de deur staat altijd vol met kleding.
Caroline’s hulp aan de buurt startte ooit op de zolder van het buurthuis. Daar maakte ze samen met een vriendin een weggeefwinkel. Helaas moest de winkel sluiten vanwege brandgevaar. Noodgedwongen verplaatste Caroline de hulp daarom naar haar eigen woning. ‘In mijn voortuin zette ik een extra grote kast tussen de planten’, glimlacht ze. In eerste instantie vult ze de kast met eigen spullen. Van kleding tot kleine woonspulletjes. Maar al gauw bouwt ze een groot netwerk op en helpt heel de wijk mee. ‘Ik krijg veel mooie reacties. En veel mensen helpen me, of ze nemen dan bijvoorbeeld iets lekkers mee voor mijn dochters. Dan zie je echt de goede kant van mensen.’
Sommige mensen komen dagelijks spullen halen, anderen brengen alleen. Alles is goed, vindt Caroline. ‘Ik merk niet dat er misbruik van wordt gemaakt. Er komen veel oudere mensen, die brengen dan spullen met hun rollator. Zo lief. Dan ben ik ook zo een half uurtje zoet met een uitgebreid praatje hoor.’ En juist dat praatje blijkt ook van onschatbare waarde. Want er is veel eenzaamheid en armoede. Veel mensen doen hun verhaal. Caroline helpt waar ze kan en verwijst ook door naar professionele hulp van bijvoorbeeld het Vreewijkhuis of de gemeente.
De afgelopen jaren merkt Caroline dat steeds meer mensen hulp nodig hebben. Alles is duur geworden. ‘Laatst had ik 90 broden opgestapeld in de kasten. Binnen 1,5 uur waren ze allemaal weg. Dan weet je hoe hard het nodig is.’ De broden kwamen van de Voedselbank, waar Caroline vaak eten mag ophalen dat over is. Dan komen er bijvoorbeeld kratten vol sperziebonen binnen. ‘Ah heel de wijk aan de bonen deze week, lach ik dan.’
Caroline is dagelijks hard aan het werk om alles te verzamelen, uit te zoeken, de kasten te vullen en mensen te helpen. Toch is het haar nooit te veel. ‘Ik vind het erg leuk om te doen. Het is nuttig en dat geeft energie.’ Ook weet ze zelf heel goed wat armoede is. ‘Ik had een lastige jeugd en woonde al heel jong op mezelf. Ik moest alles zelf kopen, van meubels tot kleding en eten. Dat was bikkelen. Ik weet hoe blij je dan kunt zijn met kleine dingen, al is het maar een mooi sierkussen voor op de bank. Dat kan zo’n verschil maken. Dat wil ik graag voor mensen doen. Ik leer het mijn dochters ook zo. We delen met elkaar: ‘Als ik een brood heb en jij geen, hebben we allebei een half brood’.’
Nu steeds meer hulp nodig is, is Caroline hard op zoek naar een ruimte om meer spullen op te kunnen slaan. ‘Ik zou heel graag weer een winkeltje willen maken, zodat iedereen gemakkelijk en netjes spullen kan vinden. En ik heb nu te weinig plek om eten te bewaren en aan te bieden. Terwijl er wel eten beschikbaar is, zo zonde! Dus als iemand een plekje weet, heel graag!’
