Het zal je maar gebeuren. Een wethouder die van slachtoffer ineens verdachte wordt in zijn eigen tragikomedie. We weten allang dat wethouder Faouzi Achbar van een groot podium houdt, of eigenlijk van meerdere podia tegelijk. Liefst met grote gebaren en diepe buigingen naar het publiek waarvan je nooit precies weet of ze applaudisseren of gewoon meeklappen. Achbar draagt graag maatpakken, maar nu blijkt er toch plotseling een broek tussen te zitten die nét wat te groot is uitgevallen.
Dat hij graag speelt met de islamitische symboliek, zoals iftars, islamitische begraafplaatsen en luid klinkende gebeden vanuit moskeeën, ach, daar kun je nog iets van vinden. Maar dat is politiek. Daar hoort het publieke theater bij. Alleen, tragedietheater kan ook omslaan in een klucht. En wethouder Achbar is in een klucht van epische proporties belandt. Eerst slachtoffer van een brand in zijn huis, vreselijk, iedereen toonde medeleven en nu plotseling zelf verdachte. Het Openbaar Ministerie heeft blijkbaar besloten dat het plot een wending moest krijgen.
En wat doet DENK vervolgens? Die trekt niet gewoon een grote broek aan, nee, die pakt een XXL-variant, eentje waarbij zelfs clown Bassie zou denken: 'Dat gaat te ver!'. DENK Rotterdam noemt de beschuldiging ‘absurd, ongefundeerd en bijna lachwekkend’. Dat zijn grote woorden voor een partij die normaal gesproken vooral pleit voor nuance en begrip, althans als ze zelf onderwerp van kritiek zijn. De partij had beter even een pas op de plaats kunnen maken, wat nederigheid kunnen tonen. De verdediging van DENK klinkt alsof ze denken dat een burgemeesterlijke ketting een magische amulet is die automatisch alle schuld uitsluit. Helaas, zo werkt het niet. Zelfs politici zijn niet onaantastbaar, zeker niet wanneer je zelf continu met vuur speelt.
De Rotterdamse politiek zat in eerste instantie nog collectief mee te zuchten met de wethouder. Vriend en vijand waren het erover eens; dit mocht en kon niet waar zijn. Hoe kon dit hem overkomen? En waarom? Iedereen wilde antwoorden. Maar nu er plotseling toch die wolk van verdenking boven Achbars hoofd hangt, ontstaat een uiterst ongemakkelijk gevoel: hoe ga je om met een wethouder die tegelijk slachtoffer én verdachte is? En vooral: hoe lang wil je die rol van dubbelspion spelen?
Het zou de wethouder sieren als hij juist nu even afstand neemt. Niet uit schuldgevoel, maar uit zorgvuldigheid, bescherming van zijn collega’s, van de raad, en ook van zijn partij. Het is ethisch verantwoord om nu even terug te treden tot het onderzoek is afgerond. Dat is geen nederlaag, dat is netjes. Maar nee, Achbar blijft zitten, fier rechtop, in zijn stoel gelijmd met een mengsel van arrogantie en eigenwaan. Hij kijkt rond alsof de wereld gek geworden is, terwijl de wereld terugkijkt met de vraag: wie is hier nou eigenlijk gek?
Achbar moet opletten dat de rol van de tragische held niet doorslaat in die van de karikatuur. En DENK moet opletten dat hun loyale verdediging niet zo grotesk wordt dat het lijkt alsof zij de scriptschrijver van deze Rotterdamse tragikomedie zijn.
Een goed bestuurder weet wanneer het tijd is om een stap opzij te zetten, al is het maar tijdelijk. Geen aftocht, geen nederlaag, maar volwassen leiderschap. Het zou zelfs chique zijn geweest. Helaas lijkt DENK voorlopig vastberaden om een te grote broek te blijven dragen. Een tip: pas op dat je niet struikelt over je eigen kleding. Want zo’n valpartij, die kan behoorlijk pijn doen. Zeker in een theater zo groot als Rotterdam.
