Nog nooit met zoveel instemming het voornemen gelezen van de inmiddels oud burgemeester Aboutaleb om geen toestemming meer te geven aan demonstraties bij het ingaan van de duisternis. Hij had die Turken en Koerden bezig gezien en dacht: hoe hou ik ze in het donker uit elkaar?
Dat lukt u zelfs overdag niet, zei z’n adviseur.
Een dag later zoemde het gerucht op het stadhuis dat hij dit soort niet-westerse kruistochten in Rotterdam voortaan volledig zou gaan verbieden. Nog beter.
Vervolgens moest hij er verplicht over in debat met het toenmalige raadslid Nadia Arsieni van D66, die met haar Italiaanse afkomst een beetje temperament wel op prijs stelt. Dus niks alleen maar overdag demonstreren. Altijd. Voor haar part zelfs ’s nachts. En overal. Desnoods in de hal van het Erasmus MC. Dat is pas democratie. Was getekend: Nadia Arsieni.
Ik zou nog steeds wel eens zo’n fractievergaderingetje van de Rotterdamse D66 willen bijwonen om te horen of haar wokegenoten het altijd wel zo roerend eens zijn met dit soort extremistische democratie. Toen Arsieni in haar korte glorietijd hardop vond dat Leefbaar fascistoïde trekjes begon te krijgen waren ze er in dat gehorige stadhuiskamertje van D66 in elk geval niet blij mee. Het verschil van inzicht was bij de buren te horen.
Het recht op demonstratie is verzonnen toen arbeiders door hun viesvette bazen werden uitgebeend. Als Groningers demonstreren omdat hun huizen de rivier afdrijven, kan niemand daar tegen zijn. De in het nauw gedreven boeren mogen wat mij betreft het hele Malieveld omploegen. Maar voor historisch beladen politieke geloofsconflicten uit een ander land is die wet niet ontworpen. Ook niet voor Pegida om tijdens de ramadan in een voortuin van een moskee te gaan staan barbecueën.
Jaren terug stond ik op Zuid een keer in de vuurlinie in de Gruttostraat op het moment dat pakweg twintig Kim Jong-uns van Pegida in een RET-bus zaten te wachten of ze tot de arena konden worden toegelaten. Die arena was tien bij tien meter en toen al volledig omsingeld door honderden boze Turkse jongemannen, klaar voor de lynch. Geen Arsieni gezien, toen.
Godzijdank was er een agent zo bijdehand om de relschoppers te vertellen dat hun veiligheid niet kon worden gegarandeerd. En toen al kwam ik tot de conclusie dat het toestaan van dit soort kermisdemonstraties uit de oude wereld de broze stadsverstandhoudingen alleen maar verder verziekt.
Inperking van een demonstratierecht is dus helemaal geen blamage voor onze grondrechten. Het is nieuwe wijsheid.
In 1960 deed de Russische secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet Unie – Nikita Chroesjtsjov - bij de Verenigde Naties één schoen uit en roffelde er een melodie van afkeer mee op tafel. Ik droeg nog een korte broek en dacht: ooit komt de dag dat ik dit ga kopiëren.
Ja, dat is óók demonstreren, maar wel op een leuke manier.
Douwe
