De gemiddelde Rotterdammer kan tegenwoordig al een boete krijgen als-ie te hard niest in de milieuzône. Vraagt u zich hardop af of uw diesel uit 2004 nou écht zo vervuilend is, dan staat de handhaver al naast uw auto met een meetapparaat en een bonnenboekje. Maar wat blijkt: had u een Pools, Roemeens of desnoods Luxemburgs kenteken gehad, dan had u vrolijk door mogen rijden. Zonder boete. Zonder zorgen. Zonder morele schade. Laat tante Zeynep dat maar eens proberen met haar Fiat 500 in Parijs. Dan had ze met de trein naar huis gemoeten, want: weg auto tot de forse boete is betaald.
Ja, het blijkt dus dat auto's met buitenlandse kentekens zich moeiteloos onttrekken aan boetes voor foutparkeren, milieuzône-overtredingen en andere kleinschalige vormen van asociaal gedrag. Waarom? Omdat het incasseren van die boetes in het buitenland "moeilijk" is. Lastig. Bureaucratisch. Veel gedoe.
De gemeente schijnt het “jammer” te vinden. Alsof ze hun lievelingsmok hebben laten vallen. Ondertussen betaalt Ome Henk uit Charlois wél braaf zijn €109 omdat hij per ongeluk met z’n achterbumper twee centimeter in vak G14 stond – om zijn zieke moeder een bloemetje te brengen. Een bloemetje! Daar zou de gemeente medelijden mee moeten krijgen. Maar nee hoor, Henk krijgt een aanmaning.
Intussen tuffen de heren en dames met hun buitenlandse kenteken vrolijk de milieuzone in, parkeren op de stoep, zetten een barbecue op de motorkap en laten ook de motor draaien voor de gezelligheid. De gemeente? Die kijkt de andere kant op, want al eerder is gebleken dat 'de samenwerking met buitenlandse overheden moeilijk ligt'. Neem een voorbeeld aan culturele uitwisselingsprojecten, die lukken wel altijd.
De verontwaardiging onder Rotterdammers groeit. Daarom heb ik het initiatief genomen voor een nieuwe actiegroep: ROTTIG – Rotterdammers Tegen Internationaal Gesjoemel. Ons motto: “Boete voor allen, of boete voor niemand.” Elke donderdag om 14:00 verzamelen we op het Stadhuisplein, gewapend met de parkeerbonnen van deze week en moreel superioriteitsgevoel. We eisen eerlijkheid.
Tot die tijd overweeg ik mijn kenteken te vervangen door iets in het Cyrillisch. Misschien krijg ik dan eindelijk dat gevoel van vrijheid. Tot die tijd blijft de boodschap helder: wie betaalt, bepaalt – behalve in Rotterdam, daar bepaalt wie gewoon niks betaalt.
