Kerst in Rotterdam. Voor sommigen een tijd van vrede en verlichting, voor mij vooral een tijd van lampjes die het niet doen, gourmetstellen die wraak nemen, en familie waarvan je er toch meer hebt dan je dacht.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar bij ons begint de kerststress zo rond eind september. Dan belt mijn zus Rosa, de enige mens ter wereld die met één worp een kerstkrans op je voordeur kan fixeren, met haar jaarlijkse vraag: “Doen we het weer bij jou dit jaar?” Waarna ik automatisch "ja" zeg, omdat nee zeggen bij Rosa hetzelfde is als 'stop' zeggen tegen een vrachtwagen die al 80 km/u rijdt: zinloos en dodelijk.
Rosa is een soort menselijke kerstengel met een clipboard. Ze maakt draaiboeken voor het kerstdiner, inclusief kleurcodes voor de servetten en een Excelbestand met wie er lactosevrij, glutenvrij, of gewoon lastig eet. Dat zij zelf inmiddels vegan is, maar toch ham serveert "voor de sfeer", is zó lief dat de kerstgeest dit zelf niet zou kunnen evenaren.
En dan is er nog de boom. In andere huishoudens zetten mensen een boom op met lampjes. Bij ons wordt de boom strategisch gepland. “Links onderin meer rode ballen voor balans,” commandeert Rosa terwijl ik, met hars op plekken waar ik het niet wil, in een tak bungel met een kerstbal tussen mijn tanden.
Toch is het elk jaar weer een soort magisch slagveld. Kinderen die ruzie maken over wie het laatste chocolaatje mag, een neef die zich verslikt in de notenrollade en opa die luidkeels begint te zingen zodra iemand “Stille Nacht” zucht. En daar tussenin Rosa, die met een glas glühwein in de ene hand en een keukenschort met “Ho Ho Hopelijk overleef ik dit” de boel bij elkaar houdt.
En ik? Ik kijk naar buiten, zie Rotterdam in de wintergloed, de Markthal als een opgepoetste kerstbal, de Zwaan die zich fier uitstrekt over de Maas en voel iets wat op warmte lijkt. Of misschien is het gewoon de verwarming die weer op standje crematie staat omdat tante Bep het “tochtig” vindt.
Dus ja, mijn kerst in Rotterdam is allesbehalve stil. Maar ergens tussen het gourmetvet, de overvolle trams naar Alexandrium en Rosa's militaire kerstdiscipline, zit iets wat verdacht veel op gezelligheid lijkt.
En dat is, beste lezer, uiteindelijk toch het wonder van kerst. Zelfs als je er niet om gevraagd hebt.
