Rotterdam en vuurwerk. Het was ooit een liefdevolle, zij het destructieve relatie. Maar zoals bij elke toxische romance moest iemand op een dag zeggen: "Klaar ermee." En voilà, daar was het vuurwerkverbod. Niet dat de gemiddelde Rotterdammer daar wakker van lag. Die dacht gewoon: "Verboden? Dat betekent alleen maar dat ik creatiever moet zijn."
Want wees eerlijk, vuurwerk hoort hier net zo bij als de Euromast bij een slechte skylinefoto. Neem Aad uit Zuid, die elk jaar rond december z’n schuur verandert in een chemisch laboratorium. Wat daar precies gebeurt? Geen idee, maar de geur van zwavel en verbrande pvc-pijpen verraadt dat hij nog steeds probeert de grootste knal van de wijk te produceren.
Het verbod zou de stad veiliger maken. Minder ongelukken, minder paniek bij huisdieren, en vooral: minder werk voor de spoedeisende hulp. Hoe is dat gegaan? Nou, laten we zeggen dat sommige Rotterdammers ‘nee’ horen en denken: "Challenge accepted." Elk jaar weer eindigen er tientallen mensen met vingers als smeltend kaarsvet in het Maasstad Ziekenhuis. "Maar het was wel een goeie knal, hè dokter?" Ja, vast.
Zelfs de honden zijn inmiddels murw. Bobbie, de terriër van mijn overbuurvrouw Ria, heeft zijn angst vervangen door een diepe haat. Op oudejaarsavond staat hij urenlang te blaffen naar de lucht alsof hij persoonlijk verhaal gaat halen bij de eerste beste ster die hij ziet. En gelijk heeft-ie.
En dan het Nationale Vuurwerk. Dat iconische spektakel op de Erasmusbrug, waar Rotterdammers samenkomen om te genieten van iets wat niet zelfgemaakt is in Aad's schuur. Dit jaar wordt het voor het laatst gehouden. Het gemeentebestuur heeft besloten dat dit culturele hoogtepunt te duur en te belastend is. Dus vanaf eind 2025 zitten we zonder Nationaal vuurwerk. Geen knallen meer op de brug, geen collectieve oeh’s en ah’s, en vooral geen rondslingerende flesjes prosecco meer op de kade.
Maar wat dan wel? Volgens de gemeente kunnen we de jaarwisseling ook gezellig vieren met lichtshows en andere "milieuvriendelijke alternatieven." Denk aan een lasershow op het Willemsplein of, zoals de cultureel geëngageerde Karin het graag ziet: een ‘stille meditatie om het nieuwe jaar te verwelkomen’. Lijkt me gezellig, Karin. Niets zegt “Rotterdam” als met z’n allen stil op een yogamatje zitten terwijl de rest van de stad alsnog illegale cobra’s afsteekt.
Toch, Rotterdammers blijven Rotterdammers. Ze hebben een bijzonder talent om regels te interpreteren als vrijblijvende suggesties. "Het mag niet? Nou, dan steek ik het gewoon af op een parkeerplaats in Barendrecht." Want als één ding zeker is, dan is het dat de Maasstad een broeinest blijft van improvisatie en koppigheid.
Neem mijn buurjongen Wesley. Die besloot vorig jaar dat het verbod ‘niet voor hem’ gold en liet een pakket mortierbommen afgaan in zijn voortuin. De ramen van z’n moeders serre liggen nog steeds bij de glasbak, maar Wesley? Die heeft nu een reputatie als de koning van de straat.
Wat blijft er nu over? Een stad die zich zal moeten aanpassen aan een stille jaarwisseling. Zonder vuurwerk, zonder chaos. Maar wees gerust, Rotterdam zou Rotterdam niet zijn als er geen creatieve manieren worden gevonden om alsnog een beetje gekte te garanderen. Misschien een flashmob met tienduizend mensen op de Coolsingel. Of een drone-orkest dat de lucht boven de stad vult met lichtgevende Feyenoord-logo’s. Want hoe dan ook, deze stad laat zich niet kisten. Althans, niet zonder een knal.
