Wie denkt dat Max Verstappen de snelste man op wielen is, heeft duidelijk nog nooit een Rotterdamse senior op een scootmobiel gezien. De Coolsingel? Da’s hun Grand Prix. De koopgoot? Een parcours vol uitdagende obstakels. En de Lijnbaan? Nou, dat is gewoon een snelweg met voetgangers als levende pionnen.
Ik stond laatst nietsvermoedend op de Meent te wachten op een vriend toen er een oudere dame met de snelheid van een op hol geslagen Segway langs me suisde. Haar mandje vol met bonusaanbiedingen en een blik die alleen maar kon betekenen: "Aan de kant, jongen, ik rem niet!" Voor ik het wist was ze verdwenen, de hoek om, op weg naar – ik vermoed – een extreme uitverkoop.
Het is fascinerend hoe ouderen in Rotterdam hun scootmobiel hanteren als een verlengstuk van hun persoonlijkheid. Je hebt de voorzichtige types, die met een snelheid van 3 km/u door het centrum kruipen alsof ze een zeldzame vaas vervoeren. Maar dan zijn er de daredevils, die zigzaggen tussen de trams en fietsers alsof ze in een Hollywood-achtervolgingsscène zitten. Rotterdam heeft geen Formule 1 nodig; we hebben meneer De Vries uit Overschie, die met één hand stuurt en met de andere een halve frikandel speciaal eet.
En laten we eerlijk zijn: het wordt pas echt spannend als twee scootmobielen elkaar kruisen. Wat volgt, is een soort wals, een schijngevecht van wie het eerst uitwijkt. Soms eindigt het in een beleefde knik, maar vaker nog in een wederzijds gemompeld “Pleur op, ik was eerst.”
De infrastructuur helpt ook niet bepaald mee. Rotonde op de Binnenweg? Een waar mijnenveld van stoepranden en verdwaalde voetgangers. En dan heb je nog die venijnige hellingen bij het Centraal Station waar menig scootmobiel bestuurder strandt als een aangespoelde walvis, wachtend op een toevallig passerende sterke postbode die hem of haar weer naar boven duwt.
De gemeente Rotterdam heeft wel eens geopperd om ‘scootmobieltrainingen’ te geven, maar laten we eerlijk zijn: daar komt geen senior op af. Zij hebben geen training nodig; zij zijn de experts. Wil je leren hoe je met je scootmobiel moeiteloos door de Lijnbaan scheurt zonder een enkel winkelend slachtoffer te maken? Vraag het oma Toos, die al jaren tussen de Primark-tassen laveert alsof het niets is.
Maar ach, ondanks het getoeter en de schijnbare verkeerschaos hebben scootmobielrijders hun plekje in het Rotterdamse straatbeeld meer dan verdiend. Zonder hen zou de stad een stuk saaier zijn, en eerlijk is eerlijk: het blijft een geweldig gezicht om een 80-jarige met zonnebril, sjaal en een flinke vaart richting de Koopgoot te zien denderen.
Dus, als je binnenkort in de stad loopt en een scootmobiel nadert je met gevaarlijke snelheid: lach vriendelijk, stap opzij en geniet van het spektakel. Rotterdam blijft Rotterdam – en onze senioren zijn de ware koningen van de weg.
