Ik liep laatst over de Van Brienenoordbrug, niet vrijwillig hoor, maar de metro had weer vertraging en ineens viel het me op: wat een rust! Geen vliegtuig dat over m’n hoofd raast, geen motoragent in turbo-modus, alleen het zachte gezoem van een e-bike (of was het een elektrische snorfiets met zelfvertrouwen?). Je zou bijna denken: we leven in een zen-stad.
Maar niks is minder waar. De stilte is misleidend. Want ergens achter een bureau op Rotterdam The Hague Airport zit een man met een das (je weet wel, zo’n das die "duurzaam beleid" zegt terwijl hij met zijn koffertje naar z’n BMW wandelt), die druk bezig is met een luchthavenbesluit. Klinkt spannend, maar het is vooral een plan om het geluid van opstijgende straalmotoren voortaan te camoufleren met het woord “groen”.
“Schoner en stiller,” roepen ze. Minder nachtvluchten, fluisterjets, maximaal drie keer per week een opstijgende Boeing om 06:59. Nou, ik ben gerustgesteld. De mensen in Overschie zullen vast dolblij zijn dat hun nachtrust nu pas om zeven uur ‘s ochtends wordt onderbroken in plaats van om zes uur. Tijd voor slingers!
Er wordt natuurlijk ook gezegd dat de luchthaven “economisch van waarde” is. Werkgelegenheid! Verbinding met de wereld! Korte lijntjes met Londen voor mensen die meetings hebben over andere meetings. Ondertussen liggen de bewoners onder de aanvliegroute erbij alsof ze op een festival wonen zonder muziek, maar mét geluidsoverlast.
En daar zit ‘m nou net het onrecht. In Rotterdam kun je beter onder een brug wonen dan onder een landingsbaan. Bij een brug hoor je alleen wat dronken studenten met bluetoothboxen. Bij een landingsbaan krijg je er tinnitus gratis bij.
Wat ik voorstel? Een “Stilteparagraaf”. Net als de Groene Agenda, maar dan zonder vliegtuigen. Elke decibel die erbij komt, moet gecompenseerd worden met een gratis noise-cancelling koptelefoon voor alle omwonenden en een jaarabonnement op de slapeloze nachten-lijn.
Laten we eerlijk zijn: als je in Rotterdam woont, verwacht je heus wel wat lawaai. Een sirene hier, een scheepstoeter daar, een bouwkraan die om zes uur ‘s ochtends begint te zingen. Maar dat is ons lawaai. Dat is Rotterdams geluid. Geen importlawaai uit de lucht!
Dus lieve beleidsmakers, als jullie de stad écht willen verbinden met de rest van de wereld, begin dan eerst met de mensen die nu wanhopig met oordoppen in hun eigen huis zitten. Of nog beter: geef ze gewoon een gratis retourtje stilte.
Want wie vliegt er eigenlijk over wie heen in deze stad?
